A wszystko te piękne oczy

 Zgodnie z harmonogramem udałam się zaszczepić po raz drugi. Tym razem postanowiłam być dzielna i pójść bez opieki. To oznaczało również, że nikt mnie nie podwiezie, że odległość od tramwaju do punktu szczepień pokonam pieszo. I to był chyba błąd. Efektem mojej samodzielności była dyskwalifikacja, cokolwiek to znaczy. Odmówiono mi zaszczepienia ze względów zdrowotnych. Miły pan doktor zareagował na mój ból głowy i zaprowadził do miłej pani pielęgniarki na różne pomiary. Wyniki tych pomiarów mnie nieco zdumiały, bo czułam się nieźle w końcu, pominąwszy ów ból głowy. Poleżeć sobie miałam, więc wdałyśmy się z panią pielęgniarką w rozmowę. Bardzo jej się pan doktor podobał. Młody, sympatyczny i w ogóle. I miał piękne oczy. Maseczka założona na pół twarzy uniemożliwia ogląd reszty, ale oczy widać na szczęście. Obiecałam przyjrzeć się panu doktorowi, jak wróci. I spytałam, czy może powinnam wywinąć jakiś numer, żeby po prostu przy mnie został. Zamilkłabym wtedy cierpiąco z lekka, a pani pielęgniarka mogłaby wdzięk swój poroztaczać w jego kierunku. Pośmiałyśmy się, pogadałyśmy o bieżących problemach świata i jego okolic. Pan doktor przyszedł po chwili, sprawdził parametry życiowe i poszedł ze mną umówić mnie na kolejny termin. Podziękowałam bardzo zarówno jemu, jak i pani pielęgniarce, bo zajęli się mną wyjątkowo. I to był koniec bajki, rejestracja na kolejny termin nie była już taka sympatyczna. Miałam wrażenie, że gwiazdusia obsługująca komputer robi to po raz pierwszy w życiu. I stanowczo była bardziej skoncentrowana na koledze siedzącym przy sąsiednim komputerze, niż na moim przypadku. Wreszcie się udało, mam kolejny termin. Tym razem poproszę o podwiezienie mnie, odpoczywać będę do wypęku przed szczepieniem, żeby jakiegoś numeru nie wywinąć. Niewielka szansa, że trafię na ten sam zestaw medyczny więc moje wywijanie nie miałoby żadnego sensu.