Cacko z dziurką

Co mnie podkusiło, żeby sąsiadowi wspomnieć, że jadę do empiku, to ja nie wiem. Podejrzewam, że to Kornacka podszepnęła. Czuła się pewnie zbyt długo lekceważona, bo jakoś dziwnie złagodniałam ostatnio i za często jej do głosu nie dopuszczam. To sobie chciała poużywać. I jak słowo daję, miała powód. Sąsiad, początkowo bardzo chętny do wyjścia (coś tam zamierzał sobie kupić w okolicy empiku), tuż przed startem zaczął marudzić. Nie zwracałam uwagi, a trzeba było! Bowiem, jak mu się marudzenie włączy, to na czas nieokreślony. Zaczęło się od fajek. Tuż przed wejściem do empiku postanowiłam sobie zapalić. Wiedziałam, że spędzę w środku sporo czasu, chciałam się zabezpieczyć. No i usłyszałam, że zachowuję się jak narkomanka. Nie zdążyłam zareagować, bo Kornacka strzeliła fochem, jak dyskobol tym swoim przyrządem do rzucania: z wizgiem i na odległość. Nie wiem, czy sąsiad miał wyjątkowo nieżyczliwy ton wypowiedzi, czy ja mniej cierpliwa? Ale poszło - dorosła jestem i nikt mi nie będzie uwagi zwracał, no. A jeśli już ktoś zwraca, to jeśli uwaga jest życzliwa, przyjmuję czasem nawet z uśmiechem. Takie nieżyczliwe, wredne uwagi to ja traktuję z wzajemnością i spuszczam Kornacką ze smyczy. Póki co skończyło się na gigantycznym fochu. I gdybyż sąsiad na tym poprzestał... Musiał jątrzyć i judzić nieustannie. A to za długo w książkach przebieram, a to mogłabym tak bez końca nie pytać pana empikowca o pomoc. W końcu poszedł sobie mówiąc, że idzie coś tam kupić i spotkamy się przed. Nie dodał przed czym niestety. Po zakończeniu zakupów więc przysiadłam sobie na jakimś fotelu stojącym przy lodziarni chyba i zaczęłam czytać książkę, na której najbardziej mi zależało i która była głównym powodem tej wyprawy. Mianowicie Tomek Beksiński Portret prawdziwy W. Weissa. Zaczęłam czytać i już jedno z pierwszych zdań napełniło mnie błogością i przekonaniem, że miałam rację. Otóż autor skomentował film, który widziałam przed tygodniem: Ostatnia rodzina. Film o Beksińskich właśnie, gdzie Tomek Beksiński latał po ekranie w charakterze świra. Komentarz autora książki brzmi: Ostatnia rodzina to nieuczciwy, nikczemny film. I dalej rozwinięcie tematu, czyli cytat z jego ostatniego maila wysłanego do przyjaciela, gdzie przypomniał słowa bohatera filmu Peckinpaha Ballada o Cable'u Hogue'u: umieranie nie jest tak straszne, jak obawa przed tym, co powiedzą o człowieku po jego śmierci. Jakby wiedział, że film Ostatnia rodzina zostanie kiedyś nakręcony. Zaczytałam się całkiem. Przeświadczenie, że czułam te przegięcia w filmie, jego przerysowania - nie wiedzieć czemu służące - latało po mnie z lubością. Że nie tylko ja, że moje zdanie tylko na podstawie głosu radiowego Tomka Beksińskiego było słuszne. Jak się okazało, sąsiad w tym czasie gorączkowo mnie poszukiwał. Pojęcia nie mam dlaczego, bo przecież siedziałam w umówionym miejscu, czyli "przed". Przed lodziarnią, w pobliżu empiku zresztą. Dużym pobliżu. Kiedy mnie znalazł, pysknął ćwierćdziobem, że ze mną tak zawsze, że nawet się umówić ze mną nigdzie nie można, bo i tak mnie tam nie ma. Popatrzyłam tylko, zmilczałam, choć Kornackiej aż ręce latały, żeby dać z liścia. Wstałam, z żalem zamknęłam książkę i zakomunikowałam, że teraz to ja muszę do rtv agd. Sąsiad żachnął się zauważalnie, ale pyska nie otworzył, wyczuwając chyba w moim głosie nadpływające stado piranii. Grzecznie poszedł za mną. Miłego, młodego pana z bródką spytałam, gdzie mogę znaleźć głośniki z dziurką z przodu i nawet nie musiałam tłumaczyć, o co mi chodzi - zrozumiał od razu, że z wejściem słuchawkowym. Stanowił tak ogromny kontrast z nieżyczliwym nastawieniem sąsiada, że uśmiechałam się do młodego pana bez opamiętania. Niestety, z dziurką z przodu nie było, a takie właśnie są mi niezbędne. Z dziurką z tyłu to ja mam, a chciałam sobie ułatwić. Wyszłam podziękowawszy, za mną wlókł się skwaszony sąsiad. Na zewnątrz zaproponowałam, że zamiast łazić po schodach pójdziemy dokoła, pasami. Schodów bowiem nie lubię. Kilometry będę robił, bo tobie się nie chce! - warknął sąsiad. Słodko wycedziłam, że chodzenie dobrze wpływa na zdrowie, również psychiczne. Już przy samym domu przypomniałam sobie, że miałam kupić masło i serek. Weszłam do narożnego sklepu i poprosiłam o masło, a ponieważ był mój ulubiony pan sprzedający postanowiłam przedłużyć zabawę. Wyszłam ze sklepu i z talentem godnym Modrzejewskiej (co najmniej!) zawołałam: ojej! zapomniałam o serku... Wróciłam z satysfakcją widząc poczerwieniałe oblicze sąsiada i żałowałam, że nic więcej nie jest mi potrzebne, mogłabym sobie tak przypominać wiele razy przecież. Reasumując: od dziś przed jakimikolwiek zakupami wyślę na zwiady Kornacką, żeby sprawdziła, w jakim nastroju jest sąsiad. Z marudnym typem albowiem włóczyć się nigdy więcej nie zamierzam.