Martwa rewolucjonistka

Wiosna. Ptaszkowie chuć wyćwierkują wniebogłosy, tylko patrzeć, jak kwiecie zacznie drażnić zmysły zapachem nieujarzmionym. No, wiosna. A mnie pachnie Frommem. Wolnością mi pachnie, tą do, nie od. Kilka ostatnich rozmów skłoniło mnie do przemyślenia, czy ja od czegoś uciekam i czy właściwie w ogóle uciekam od czegoś. Ano, chyba nie uciekam jednak "od". Aktywizuję tylko swoją spontaniczność. Zawsze obca mi była manipulacja, konie w salonie i inne takie. Nie ulegałam do końca autorytetom ani władzy, ani grupy społecznej. No to coraz mniej ulegam. Choć plącze mi się po głowie myśl: "Rewolucjonista, który odniósł sukces, jest mężem stanu; rewolucjonista, któremu się nie powiodło, jest przestępcą". Rewolucjonizuję poniekąd siebie z głęboką nadzieją na sukces. A jeśli go nie odniosę pozostanę w pamięci bliskich, jak Dolores krzycząca "no passaran!", gdy tymczasem oni już dawno tam byli.

Piękna piosenka śpiewana przez Mariana Kociniaka, całkiem a propos.




P.Gaughin Skąd przyszliśmy? Kim jesteśmy? Dokąd zmierzamy?, 1897

Dokąd idziemy?
Po co dążymy?
Czego pragniemy?
O czym marzymy?
Ktoś z boku może zamyśli się
I powie - Nie wiem
Ale ja wiem

Tworzymy sobie świat
Prywatny, niepowtarzalny
Na miarę naszych lat
I naszych pragnień realnych
Nad przyzwyczajeń murem
Bez zielska, ropuch i szarańcz
Widzę już sztuczną naturę
W dość naturalnych rozmiarach
Las w nylonowej mgle
Pełen komfort i luksus
Wszystko z papier marche
Elany, folii i sztruksu
Styropianowe zwierzątka
I betonowa ruń
Plastikowa biedronka
A ludzie - z gliny i lnu

Dokąd idziemy?
Skąd przybywamy?
Czego pragniemy?
Co przyniesiemy?
Ile wytrwamy?

Na usta nieraz ciśnie się krzyk
To podświadomość ostrzega byt...

Dokąd idziemy?
Skąd przybywamy?
Dokąd idziemy?
Skąd przybywamy?
Dokąd idziemy?
Skąd przybywamy?

Nie znalazłam wersji dźwiękowej, a sama nie zaśpiewam, albowiem nie zamierzam ulegać "tryndowi" śpiewania wszystkiego przez wszystkich i wszędzie. Tudzież nie zatańczę, nawet na lodzie.

Update